Vermakelijk, maar onvolledig. In een analyse van DRM-debacle bij Sony dicht Herbert Blankesteijn op BNR Sony allerlei nare motieven toe. Het bedrijf was er willens en wetens op uit om de eigen auteursrechten te beschermen, en desnoods over de ruggen van consumenten heen. Helemaal waar. Toch gaat Blankesteijn iets te snel, want hij legt niet uit waarom Sony bereid was haar reputatie op het spel te zetten.
Hoewel je in Nederland heel goed carrière kunt maken met een wereldbeeld waarin alle bedrijven worden gerund door monsters die overleven op een ontbijt van kinderlevers en puppyogen, is voor veel ondernemingen de klant wel degelijk belangrijk. Al was het alleen maar omdat je als bedrijf daarvan afhankelijk bent voor je geld.
Uitzondering daarop lijkt een bedrijf als Microsoft, dat als de facto monopolist lange tijd veel producten door de strot van de consument kon duwen. Niet voor niets hebben vrije markten (lees: consumenten en concurrerende bedrijven) daar een broertje dood aan. Een decennium van rechtszaken aangevuld met een steeds krachteiger wordend open source-verbond van ontevreden consumenten en andere computerondernemingen (riep iemand daar Google, Sun of IBM?) erodeert nu steeds effectiever de macht van Microsoft. Caveat venditor: de markt houdt niet van valsspelers.
Waarom probeert Sony het dan toch? Simpel: uit wanhoop. Het bedrijf is slachtoffer van zijn eigen veelzijdigheid. Sony probeert twee dingen tegelijkertijd te doen: het verkopen van content als muziek en films, én het verkopen van apparaten om diezelfde content mee af te spelen. De laatste categorie handelswaar profiteert van de enorme mogelijkheden tot piraterij die internet biedt. 'Gratis' content maakt een mp3-speler immers veel aantrekkelijker. Helaas voor Sony lijdt de eerste categorie er juist onder.
Dat Sony überhaupt mp3-spelers verkoopt, is al krankjorem. Alsof Albert Heijn met aluminium beklede winkelmandjes gaat gebruiken, zodat je eindelijk ongehinderd door de antidiefstalpoortjes kunt. Of brandkastenfabrikant De Raat in de koevoethandel gaat.
Sony-topman Ken Kutaragi moest vorig jaar het veld ruimen kort nadat hij het heikele thema van elkaar in de wielen rijdende bedrijfsdivisies hardop aan de orde had durven stellen. Kutaragi wordt gezien als de bedenker van Sony’s PlayStation, maar hij werd na zijn uitspraken gepasseerd voor de functie van directeur. Die post ging naar de Amerikaan Howard Stringer. Tot verbijstering van velen werd Kutaragi gedegradeerd. Hij verloor zijn positie in de raad van bestuur.
Sony is als een voetbalteam vol sterspelers met een slechte coach, die niet durft in te zien dat enkele primadonna's moeten verdwijnen omdat ze het ritme uit het spel halen. Een topman met lef, zoals Kutaragi had kunnen zijn, zou alle entertainmentdivisies hebben verkocht. Misschien had er dan zelfs nog een flinke transfersom in gezeten.
Nu blijft het struikelen over de losgetrapte graszoden. Deze week was het zelfs zandhappen. Sorry Sony, maar 100 procent aanvallen én 100 procent verdedigen gaat niet samen. Een van de weinige succesvolle strategische keuzes van Philips in de recente geschiedenis is de verkoop van Polygram in 1998. De Japanners kunnen niet alleen op voetbalgebied nog wat van de Eindhovenaren leren.
De Albert Heijn verkoopt wel degelijk plastic boodschappen met aluminium binnenfolie. Dat zijn de zogenaamde diepvries koeltassen.
En bij grote doe-het-zelf ketens kan je inderdaad brandkasten naast koevoeten in het schap tegenkomen.
Dat Philips zo dom is geweest om Polygram te verkopen, daar heeft Sony juist van geleerd. Gewoon allebei de hard- en software produceren.
Het enige wat Sony nog moet leren is hoe ze daar het beste mee om kunnen gaan.
Door bij voorbeeld een grote internetdatabase op te zetten en daar alle muziek ooit geproduceerd op te zetten.
De consument kan tegen een redelijke vergoeding liedjes of video naar keuze downloaden en gebruiken.
Heb je geen internet thuis, dan doe je het in de winkel.
Een en ander kan gemakkelijk op CD of DV gebrand worden. De fabrikanty hoeft dus ook geen hoesjes meer te maken of CD-doosjes in bepaalde hoeveelheden in stock te houden.
Alle tussenhandel en auteursrechtenorganisaties zijn nu ge-elimineerd en alleen de fabrikant en de artiest kunnen de opbrengst 50/50 delen.
Zo heeft de artiest er ook profijt van, want die krijgt nu maar 5 % van de opbrengst.
Op deze manier hebben artiest, fabrikant en consument allemaal profijt.
Piraterij hoeft niet meer vanwege de gegarandeerde kwaliteit, lage prijs, enorme keuze op 1 plek en altijd beschikbaarheid. Bovendien heb je geen kans op virussen en spyware wat je bij de meeste P2P sites wel hebt als je daar downloadt.
De consument betaalt nu al auteursrechten(belasting) op:
- de CD of DVD zelf
- blanco cassettebandjes (opnemen voor je walkman tijdens het joggen)
- blanco CD of DVD (opnemen voor in de auto)
- MP3 speler en harddisks (wat de SONT graag wilt dat gaat gebeuren)
- op je homepage op internet een MP3 plaatsen
Op zoveel manieren wordt er al meerdere malen voor 1 produkt auteursrecht betaalt dat kopieren alleen maar gerechtvaardigd is en niet meer als piraterij betiteld kan worden.
Als Sony slim is zet ze heel gauw zo'n database op.
Als de artiesten slim zijn veranderen ze heel gauw hun contract bij Sony naar een 50/50 opbrengst van de winst.
Posted by: Jack Voogt | Sunday, November 20, 2005 at 15:13
>Dat zijn de zogenaamde diepvries koeltassen.
Daarom had ik het ook over winkelmandjes ;) Niet voor niets mag je die tassen ook pas na het poortje inpakken...
>En bij grote doe-het-zelf ketens kan je inderdaad brandkasten
>naast koevoeten in het schap tegenkomen.
Yep, de Gamma heeft daar belang bij, maar daarom had ik het ook over De Raat ;-)
Nu die stromannen weg zijn, heb je wel een interessant punt. En principieel ben ik het met je eens: als je thuiskopievergoeding betaalt, dan moet het ook maar afgelopen zijn met de vervolging van piraterij. Het is het een of het ander.
Maar ik denk niet dat het bedrijfsleven zo werkt zoals jij omschrijft. Dat gedijt bij de gratie van competitie, niet door samen te werken met industriële doodsvijanden. Even los van het feit dat zo'n database een enorm monopolie zou creëren, zodat ze gelijk mot zouden hebben met de FTC (en in Europa met de EC, en in NL met de NMa).
Enfin, om verschillende redenen zijn we het er iig over eens dat Sony niet handig bezig is.
Posted by: Arjan Dasselaar | Monday, November 21, 2005 at 14:54
Is Apple ook krankjorem? De combinatie iPod en iTunes werkt toch prima? Met de nadruk op de hardware, dat wel.
Posted by: Edwin den Boer | Wednesday, November 23, 2005 at 16:19
Ja, en Apple heeft niet de muziekrechten zelf in eigendom. Je zit dus niet tegen jezelf te onderhandelen.
Posted by: Arjan Dasselaar | Wednesday, November 23, 2005 at 19:42